Эсэ мне сняцца сны аб беларусі
— Уладзімір Канстанцінавіч, адкуль з’явілася такая назва — “Сны аб Беларусі”?
—У Купалы ёсць такія радкі:
Мне бацькаўшчына цэлы свет,
Ад родных ніў я адарваўся,
Адно… Не збыў яшчэ ўсіх бед —
Мне сняцца сны аб Беларусі.
Адсюль і назва спектакля. Радкі гэтыя былі напісаны ў стане ўнутранага канфлікту, душэўнага злому, у той трагічны перыяд, калі Купала спрабаваў скончыць жыццё самагубствам. П’еса Караткевіча, што стала асновай спектакля, распавядае пра нараджэнне, юнацтва і станаўленне паэта. У спектаклі таксама пойдзе размова пра нараджэнне генія. Але геніяльнасць — гэта не толькі дар, гэта і вялікая трагедыя для яе носьбіта. А сапраўднае нараджэнне Паэта — так ужо, на жаль, устроена чалавецтва — гэта яго смерць. Менавіта пасля таго, як геній зыходзіць, яму пачынаюць ставіць помнікі, выдаваць яго кнігі і ламаць рукі — чаму ж не цанілі пры жыцці… Таму спектакль пачнецца са смерці Купалы. І ўвесь ён — яго апошні сон, калейдаскоп успамінаў; лічыцца, што перад смерцю перад вачыма чалавека праходзіць ўсё жыццё. На сцэне будуць тры Купалы — маленькі хлопчык, юнак і пажылы, сталы паэт.
Сын нашай артысткі Ірыны Рымаравай, дарэчы, яго імя — Іван, Янка — Купала-дзіця. Міхаіл Зуй сыграе маладога Купалу, а ролю старога, перад вачыма якога і праходзяць успаміны, выконвае заслужаны артыст Беларусі Аляксандр Падабед. Мы не імкнуліся дабіцца партрэтнага падабенства з Купалам, мне падаецца значна больш важным перадаць унутраны свет паэта — складаны, канфліктны, трагічны. На сцэне літаральна на вачах гледача будуць нараджацца знакамітыя купалаўскія “Яна і я”, “На куццю”, “Сон на кургане”, “Адвечная песня”, “Раскіданае гняздо”…
— Ставіць спектакль пра Купалу на сцэне купалаўскага тэатра ды яшчэ ў год 125-годдзя паэта — не цісне груз адказнасці?
—Тое, што прэм’ера адбудзецца “да юбілея” — выпадковасць. Задума “Сноў аб Беларусі” нарадзілася даволі даўно. Але груз адказнасці сапраўды цісне. Справа ў тым, што мне б хацелася паказаць Купалу, яго светаразуменне крыху непадобным на звыклы штамп паэта “ад зямлі, ад сахі”. Мне здаецца, ён намнога больш складаны, трагічны, яго паэзія вітае не на зямлі, а недзе вышэй. Мне хацелася б падняць іншы пласт творчасці генія, разгадаць гэтую яго загадку. Ці атрымаецца? Можна замахнуцца — і не здолець…
— Не ўпершыню вы звяртаецеся да творчасці Уладзіміра Караткевіча — на купалаўскай сцэне ўжо ідзе спектакль “Дзікае паляванне караля Стаха”, які ставілі вы. І зараз зноў — п’еса Караткевіча…
— Я ўпэўнены: дух народа, яго ідэю, ідэалогію не трэба шукаць па-за межамі яго зямлі ці ствараць штучна. А такія асобы, як Колас, Купала, Багдановіч, Караткевіч, Быкаў, — не штучна створаныя постаці, яны нарадзіліся на нашай зямлі і сталі прарокамі, не пабаюся гэтага слова, бо інакш проста не магло быць. Па іх мы павінны звяраць свае пачуцці і думкі. На пасаду духоўнага лідэра немагчыма нікога прызначыць. На яе прызначае Яе вялікасць гісторыя. Чалавек можа паставіць сабе мэту, прыкласці намаганні і стаць эканамічным, палітычным ці гераічным лідэрам народа. Але месца духоўнага лідэра па ўласным рашэнні ці па загаду заняць не атрымаецца, якім бы разумным, адукаваным і мэтанакіраваным ні быў чалавек.
— Такім чынам, “Сны аб Беларусі” — гэта спроба паказаць у першую чаргу маладому пакаленню не партрэт у энцыклапедыі ці бронзавы помнік, а жывога Купалу?
— Так. Творчая спадчына Купалы, а рыхтуючыся да работы над спектаклем, я перачытаў увесь збор яго твораў, — гэта паэзія сусветнага ўзроўню, надзвычайнай філасофскай глыбіні, яна прымушае думаць, разважаць. Але мы захапляемся Бадлерам… Я не супраць, гэта вялікі паэт, аднак трэба спачатку пачуць, зразумець, асэнсаваць тое вялікае, што было створана на нашай зямлі. Тым больш сёння, калі значная частка моладзі не чытае ні сваіх геніяў, ні чужых. Калі малады глядач такі разбэшчаны… Як тэатру спрачацца з тым жа “Еўрабачаннем”?! Калі перакладаеш тую “паэзію”, што гучыць са сцэны “гэтага прэстыжнага міжнароднага эстраднага форуму”, становіцца проста страшна.
— “Сны аб Беларусі” — зусім не лёгкае, забаўляльнае відовішча. Ці пойдзе на яго глядач?
— Так, размова будзе не такой забаўляльнай, як сёння прывык глядач. На мой погляд, гэта вельмі небяспечная тэндэнцыя — прывучаць гледача да лёгкіх забаўляльных відовішчаў: пасмяяўся і выкінуў з галавы… Нельга забываць, што ўсе мы — артысты, рэжысёры, сцэнарысты — у адказнасці за таго гледача, якога выхоўваем. І якім мы яго выхаваем, такім ён і прыйдзе да нас у наступны раз. Прыйшоўшы на спектакль “Сны аб Беларусі”, трэба будзе папрацаваць над сабой, паспрабаваць пачуць, зразумець, паразважаць. Але спектакль будзе цікавым і сам па сабе, па выразных сродках. Сумна не будзе, але, зразумела, “Сны аб Беларусі” — гэта не камедыя.
— Дарэчы, наконт выразных сродкаў. Паэзію Купалы вельмі складана адлюстраваць з дапамогай нейкага відэарада, бо яна апеліруе ў першую чаргу да духоўных, надматэрыяльных паняццяў…
— Галоўны выразны сродак на сцэне — гэта акцёр. І ў першую чаргу я разлічваю на талент, на энергетыку нашых артыстаў. Спектакль вельмі густанаселены, у ім занята амаль уся трупа — і моладзь, і старэйшае пакаленне. Па-іншаму, з двума-трыма акцёрамі, такую тэму раскрыць нельга, бо трэба стварыць атмасферу таго часу, калі жыў Купала… Ведаеце, тэатр — гэта не кіно, калі мы выключылі тэлевізар, пайшлі зварылі каву, вярнуліся і ўключылі фільм зноў. У тэатры, калі ўжо глядач “выключыўся”, “уключыць” яго амаль што немагчыма. І якія б спецэфекты, якія б фокусы ні прыдумываліся, калі акцёр не іграе ў поўную сілу, глядач праз дваццаць хвілін пачынае пазяхаць.
— А на што вы, як рэжысёр, робіце акцэнт — на патрыятызм, ментальнасць, абрадавасць?
— Гэта той выпадак, калі на сцэне будзе ўсё: і старажытныя абрады, і гарадская лірыка, і грамадзянская паэзія, і любоўная, патрыятычная лініі, і дэтэктыўная гісторыя. Тыя адвечныя праблемы, якія падымае спектакль, лёгка праецыруюцца на сучаснасць, і, напэўна, кожны з гледачоў “Сноў аб Беларусі” зможа знайсці нешта асабліва блізкае для сябе. А для мяне вельмі важна, што са сцэны зноў прагучыць купалаўскае слова. Калі падбіраць азначэнне для той дзеі, што ўбачыць глядач, мне здаецца, больш за ўсё падыходзіць слова “калейдаскоп”. Зараз ідзе работа па зборцы гэтага калейдаскопа ў адзіную карціну.
Источник
Ñíû. ×òî ýòî?.. Îòðàæåíèå ðåàëüíîñòè èëè ñîâåðøåííî íåðåàëüíûé è íåïðåäñêàçóåìûé òàèíñòâåííûé ìèð, â êîòîðûé ïîãðóæàåòñÿ íàøå ñîçíàíèå, êîãäà òåëî îòäûõàåò?.. Äóìàþ, ÷òî âòîðîå. Èíîãäà ñíû âûäàþò íàì òàêóþ èíôîðìàöèþ, î êîòîðîé ìû íå òîëüêî íå äóìàåì, à âîîáùå çíàòü íå ìîæåì. Åñëè óìåòü ïðàâèëüíî ðàçãàäûâàòü ñíû, îíè ìîãóò ìíîãîå ñêàçàòü î áóäóùåì. Îäíàêî äëÿ ýòîãî íóæíî, êàê ìèíèìóì îáëàäàòü äàðîì ïðåäâèäåíèÿ è óìåíèåì íàõîäèòü íóæíîå ñðåäè áåñêîíå÷íîé ãðóäû, íà ïåðâûé âçãëÿä, ñîâåðøåííî áåññìûñëåííûõ îáðàçîâ.
Ðàçãàäûâàòü è ïðàâèëüíî òîëêîâàòü ñíû ýòî ñîâåðøåííî íåïðîñòàÿ íàóêà. Îáëàäàÿ ñ äåòñòâà íåêîòîðûìè ñïîñîáíîñòÿìè â ýòîì íàïðàâëåíèè, ìîãó ñêàçàòü òî÷íî, ÷òî îáû÷íûé íåïîñâÿù¸ííûé ÷åëîâåê íå ìîæåò ïðàâèëüíî ðàçãàäàòü äàæå ñâîé ñîáñòâåííûé ñîí, íå ãîâîðÿ óæå î ñíàõ äðóãèõ ëþäåé. Îøèáî÷íî ñ÷èòàòü, ÷òî âîîðóæèâøèñü õîðîøèì ñîííèêîì (à ìîæåò áûòü è íåñêîëüêèìè ñðàçó), ëåãêî ìîæíî ðàçãàäàòü òàéíûé ñìûñë òîãî èëè èíîãî ñíîâèäåíèÿ. Ýòî äàëåêî íå òàê.
Ïåðâîñòåïåííóþ ðîëü â ñíîâèäåíèÿõ èìåþò, êàê íè ñòðàííî, ìåëü÷àéøèå äåòàëè, êîòîðûå îáû÷íî ìàëî êòî çàïîìèíàåò. Íå ìåíåå âàæåí è ñöåíàðèé ñíà, äåéñòâèÿ îáðàçîâ ñíà, ïðîèçíîñèìûå ôðàçû, äàæå ÷óâñòâà è îùóùåíèÿ, êîòîðûå ÷åëîâåê èñïûòûâàåò âî âðåìÿ ñíà.  ñîííèêàõ æå íè÷åãî îá ýòîì íå ñêàçàíî.  íèõ ïðåäñòàâëåíû ëèøü òîëêîâàíèÿ îáðàçîâ, äà è òî äîâîëüíî ñîìíèòåëüíûå. Îòêóäà àâòîðû ÷åðïàþò èíôîðìàöèþ íåèçâåñòíî. Õîðîøî, åñëè èç ïðîâåðåííûõ èñòî÷íèêîâ, à íå ïðèäóìûâàþò ñàìè. ß æå âñþ æèçíü ðàçãàäûâàþ ñíû èñõîäÿ èç ñîáñòâåííîãî îïûòà è ñîáñòâåííûõ íàáëþäåíèé, ÿ ñàìà ïîñòèãëà çíà÷åíèå ìíîãèõ îáðàçîâ èç ñíîâ è òî, ÷òî îäíè è òå æå îáðàçû âî ñíàõ ðàçíûõ ëþäåé èìåþò îäíî è òî æå çíà÷åíèå.
Ìîãó òî÷íî ñêàçàòü, ÷òî âèäåòü âî ñíå ñîáàê, êîøåê èëè ëîøàäåé ýòî ê äðóçüÿì, íî, åñëè ñîáàêà êóñàåò, òî íóæíî îæèäàòü íåïðèÿòíîñòåé èëè äàæå ïîäëîñòè îò äðóãà. Ñíåã îáû÷íî ñíèòñÿ ê ðàäîñòè è âåñåëüþ. Åñëè Âàñ âî ñíå ÷àñòåíüêî ïîñåùàåò îäèí è òîò æå ÷åëîâåê (çíàêîìûé èëè íå çíàêîìûé íå âàæíî), íî ïðè ýòîì íå äåëàåò íè÷åãî ïëîõîãî, îáùàåòñÿ èëè íå îáùàåòñÿ ñ Âàìè, íî â åãî ïðèñóòñòâèè Âû ÷óâñòâóåòå ñåáÿ õîðîøî è ñïîêîéíî, òî ýòî îäíîçíà÷íî àíãåë-õðàíèòåëü. Íóæíî ïðîñòî èñêðåííå ïîðàäîâàòüñÿ åãî ïîñåùåíèÿì, íè÷åãî ïëîõîãî îí íå ñäåëàåò, à êîãäà íàñòàíåò íóæíûé ìîìåíò, îí ñàì ïîêèíåò Âàøè ñíû.
Çìåÿ äàæå âî ñíå îñòà¸òñÿ çìå¸é, ýòî çëîé ÷åëîâåê, çàâèñòíèê èëè ñîïåðíèê (ñîïåðíèöà èëè ðàçëó÷íèöà!), îò êîòîðîãî íå æäè íè÷åãî õîðîøåãî. Îñîáåííî, åñëè âî ñíå çìåÿ êóñàåò, – æäè ñïëåòåí èëè êàêèõ-òî áîëåå ñåðü¸çíûõ äåéñòâèé îò ñâîèõ çëîïûõàòåëåé. Åñëè æå çìåÿ îáâèëàñü âîêðóã òâîåãî òåëà, è õóæå òîãî, îíà óêóñèëà è êàê áû ïðèñîñàëàñü ê òåáå ýòî ê áîëåçíè. Êîãäà áîëåçíü òîëüêî ïîÿâèëàñü â òåëå ÷åëîâåêà, ïóñòü åù¸ áåç êàêèõ-ëèáî âèäèìûõ ïðîÿâëåíèé, îðãàíèçì ïðåäóïðåæäàåò îá ýòîì ÷åðåç ñîí, âûäàâàÿ îáðàç çìåè íà òîì îðãàíå, êîòîðûé âîò-âîò çàáîëèò.
Äðàòüñÿ âî ñíå ýòî áåññïîðíî ê ãîñòÿì, ïðè÷¸ì íå âñåãäà æåëàííûì. À âîò ñîáèðàòü ÷òî-ëèáî: ãðèáû, ÿãîäû èëè åù¸ ÷òî-íèáóäü ýòî îäíîçíà÷íî ê äåíüãàì èëè êàêîé-òî äðóãîé ïðèáûëè. Òî æå ñàìîå è ñ íàñåêîìûìè. Ïàóêè, ï÷¸ëû, ìóõè è ïðî÷àÿ ëåòàþùàÿ áðàòèÿ íåïðåìåííî ñóëèò ñêîðóþ ïðèáûëü, îñîáåííî õîðîøî, åëè îíè åù¸ è êóñàþò. Íó è âñåì èçâåñòíàÿ ïðèìåòà: óâèäåòü âî ñíå ðûáó ê áåðåìåííîñòè. Îò ñåáÿ ìîãó äîáàâèòü òîëüêî òî, ÷òî ðûáà ñíèòñÿ íå îáÿçàòåëüíî ê áåðåìåííîñòè, à ê ëþáîé äîìàøíåé èëè õîçÿéñòâåííîé ïðèáûëè. À âîò ê áåðåìåííîñòè ìîæíî óâèäåòü íå òîëüêî ðûáó, íî è, íàïðèìåð, çàéöà, êîòîðûé ñ ðàçáåãó ïðûãàåò ïðÿìî â ðóêè.
Âîäà âî ñíå òàê æå ïåðåìåí÷èâà, êàê è â æèçíè. Êóïàòüñÿ â ÷èñòîé ïðîçðà÷íîé âîäå ýòî ê çäîðîâüþ è âîîáùå õîðîøèì ïåðåìåíàì â æèçíè. À âîò åñëè ñòîèøü íå áåðåãó ìóòíîãî ãðÿçíîãî âîäî¸ìà â ðàçäóìüÿõ: çàëåçòü ëè â íåãî è ïîïëàâàòü, òî ëó÷øå çàñòàâèòü ñåáÿ ýòîãî íå äåëàòü è îñòàòüñÿ íà áåðåãó. Îäíàêî åñëè âèäèøü ñåáÿ óæå ïëàâàþùåì â ãðÿçíîé âîäå, æäè ñåðü¸çíûõ íåïðèÿòíîñòåé â æèçíè è áóäü ãîòîâ êî âñåìó. Òî æå ñàìîå, åñëè îòñòðèãàåøü ñâîè âîëîñû, – ýòî îäíîçíà÷íî ê óáûòêàì è ðàçíîãî ðîäà ïîòåðÿì. Çîëîòî, – îíî è âî ñíå çîëîòî, òî åñòü çëî, äüÿâîëüñêèé ìåòàëë. Åñëè ïðèñíèëîñü çîëîòî ýòî ê äüÿâîëüñêèì êîçíÿì, ïîòåðÿì è íåïðèÿòíîñòÿì. Çàòî ïðè÷¸ñûâàòü ñâîè äëèííûå êðàñèâûå âîëîñû âî ñíå (äàæå, åñëè Âû íå îáëàäàåòå òàêîâûìè â ðåàëüíîñòè), – ýòî âñåãäà ê õîðîøåìó èñõîäó ñîáûòèÿ, êîòîðîãî Âû îæèäàåòå â áëèæàéøåå âðåìÿ.
Åñëè âî ñíå ÷åëîâåê áåãàåò, íàïðèìåð, ïî ëåñòíèöàì, à ïîòîì íèêàê íå ìîæåò îòäûøàòüñÿ è ó íåãî âûñêàêèâàåò ñåðäöå, – íåîáõîäèìî íåìåäëåííî ïðîéòè íàèáîëåå òùàòåëüíîå îáñëåäîâàíèå ñâîåé ñåðäå÷íî-ñîñóäèñòîé ñèñòåìû. Ñåðäöå ñàìî ïîñðåäñòâîì ñíà ïîäñêàçûâàåò Âàì, ÷òî íà÷èíàåòñÿ êàêîå-òî ñåðü¸çíîå çàáîëåâàíèå òèïà àðèòìèè, òàõèêàðäèè èëè äð. À âîò åñëè âî ñíå ëåòàåøü, òî ýòî î÷åíü õîðîøî, äàæå çàìå÷àòåëüíî! Äåòè îáû÷íî ÷àñòî ëåòàþò âî ñíàõ. Åñëè è âî âçðîñëîñòè Âû ñîõðàíèëè ñïîñîáíîñòü ëåòàòü âî ñíå, çà Âàñ ìîæíî òîëüêî ïîðàäîâàòüñÿ, çíà÷èò ó Âàñ ÷èñòàÿ ë¸ãêàÿ äóøà. Îòÿãîù¸ííàÿ ãðåõàìè è ïîðîêàìè äóøà íèêîãäà íå âçëåòèò, äàæå âî ñíå.
Âîïðåêè îáùåïðèíÿòîìó ïîíÿòèþ î òîì, ÷òî âèäåòü ñåáÿ â íàðÿäå íåâåñòû ýòî îáÿçàòåëüíî ê áîëåçíè è ñìåðòè, ìîãó ñêàçàòü, ÷òî ýòî íå ñîâñåì òàê. Âèäåòü âî ñíå íà ñåáå ñâàäåáíûé íàðÿä, êàê è ïîêóïàòü â ìàãàçèíå è ïðèìåðÿòü ëþáóþ íîâóþ îäåæäó ýòî âñåãäà ê æèçíåííûì îáíîâëåíèÿì, à âîò êàêèì èìåííî îáíîâëåíèÿì çäåñü ïðîñòî òàê íå ñêàæåøü, íóæíî ðàñøèôðîâûâàòü äðóãèå ïîäðîáíîñòè äàííîãî ñíà, è äàæå ïðåäûäóùèõ è ïîñëåäóþùèõ ñíîâèäåíèé.
Óìåðøèå áëèæàéøèå ðîäñòâåííèêè îáû÷íî ñíÿòñÿ òîëüêî ïî äâóì ïðè÷èíàì: îíè ïðîñÿò ïîìèí èëè õîòÿò Âàì ÷òî-òî ñêàçàòü. ×åëîâåêó íåïîñâÿù¸ííîìó òðóäíî ñàìîñòîÿòåëüíî ðàçîáðàòüñÿ â ïîäîáíîì ñíå, ïîýòîìó, åñëè ðÿäîì ñ Âàìè íåò ÷åëîâåêà, ñïîñîáíîãî ïðàâèëüíî èñòîëêîâàòü ñîí, ñàìûé ëó÷øèé âûõîä ïîéòè â öåðêîâü è ïîñòàâèòü ñâå÷êó çà óïîêîé äóøè óñîïøåãî è ïîìÿíóòü (íå âàæíî, íà êëàäáèùå èëè ó ñåáÿ äîìà). Åñëè æå ýòî íå ïîìîãàåò è ïîêîéíûé ïîñåùàåò Âàñ ñíîâà è ñíîâà, íå äàâàÿ ïîêîÿ è íåïîíÿòíî ÷åãî òðåáóÿ, â òàêîì ñëó÷àå ëó÷øå âñåãî ïîãîâîðèòü ñ áàòþøêîé â öåðêâè, îí çíàåò ÷òî äåëàòü è îáÿçàòåëüíî ïîäñêàæåò Âàì. Îäíàêî Âû äîëæíû ñòðîãî çíàòü, ÷òî åñëè âî ñíå ïîêîéíûé çîâ¸ò Âàñ ñ ñîáîé, – íè â êîåì ñëó÷àå íåëüçÿ èäòè ñ íèì. Åñëè ïðåäëàãàåò Âàì ïèùó, – íè â êîåì ñëó÷àå íåëüçÿ å¸ åñòü èëè ïèòü. Ýòî î÷åíü âàæíî, òàê êàê ïîñëåäñòâèÿ ìîãóò áûòü íåïðåäñêàçóåìû èëè äàæå ñìåðòåëüíû.
Ñîí ýòî îñîáûé òîíêèé ìèð, â êîòîðîì ñóùåñòâóþò ñâîè çàêîíû è ïîðÿäêè. Ïðîñòîé íåïîñâÿù¸ííûé ÷åëîâåê íå ìîæåò èõ çíàòü äîñêîíàëüíî è ïðîñòî íåâîçìîæíî çàó÷èòü íàèçóñòü è çàïîìíèòü âñå òîíêîñòè è çíà÷åíèÿ îáðàçîâ è äåéñòâèé. Íî àáñîëþòíî ëþáîé ÷åëîâåê ìîæåò íàó÷èòüñÿ óïðàâëÿòü ñâîèì ñíîì, íàñòðàèâàòü ñåáÿ íà ïîçèòèâíûé ñîí.  ñëó÷àå íåïðåäâèäåííîãî èëè íåïðèÿòíîãî ïîâîðîòà ñíà íóæíî óìåòü êàê ìîæíî ñêîðåå âûéòè èç ñíà, âåðíóòüñÿ â ðåàëüíîñòü, ïðîñòî ïðîñíóòüñÿ. Âñåìó ýòîìó ìîæíî íàó÷èòüñÿ ïîñòîÿííûìè òðåíèðîâêàìè ñâîåãî ñîçíàíèÿ.
Ñàìîå ïðîñòîå, ñ ÷åãî ñëåäóåò íà÷àòü, – ýòî ïðèíÿòèå ïðàâèëüíîé óäîáíîé è ðàññëàáëÿþùåé ïîçû äëÿ ñíà. Çàòåì íóæíî íàñòðîèòü ñâî¸ ñîçíàíèå èñêëþ÷èòåëüíî íà ïîçèòèâíóþ âîëíó. Äëÿ ýòîãî äîñòàòî÷íî äóìàòü î ÷¸ì-òî õîðîøåì, âñïîìíèòü ïðèÿòîå ñîáûòèå äíÿ èëè íåäàâíåå ïóòåøåñòâèå, ëþáèìóþ ñ äåòñòâà ñêàçêó èëè ïîíðàâèâøèéñÿ ñïîêîéíûé è ïîçèòèâíûé ôèëüì, èëè äàæå ïðîñòî êðàñèâóþ ñïîêîéíóþ êàðòèíêó ñ âèäîì ïðèðîäû, ìîðÿ, ðå÷êè è ò.ï..
Ïðåäñòàâüòå ñåáÿ â ëåñó: òèøèíà è ñïîêîéñòâèå, ëèøü íåãðîìêîå ïåíèå ïòèö, øóì ëèñòâû, íåæíîå æóð÷àíèå ðó÷åéêà. Èëè ïðåäñòàâüòå ëåòíèé ëóã, àðîìàò òðàâû, â êîòîðóþ Âû óïàëè, ðàñêèíóâ ðóêè, è íàáëþäàåòå ïðîïëûâàþùèå â íåáå îáëàêà, à ñîëíûøêî â ýòî âðåìÿ ëàñêàåò Âàøå ëèöî ñâîèì íåæíûì òåïëîì. Íå âàæíî, ÷òî èìåííî âû âñïîìíèòå èëè ïðåäñòàâèòå. Ïîïûòàéòåñü îùóòèòü, ïðî÷óâñòâîâàòü çàíîâî âñå ïîëîæèòåëüíûå ýìîöèè, ñâîéñòâåííûå äàííîìó ýïèçîäó. Ó âàñ îáÿçàòåëüíî ïîëó÷èòñÿ, Âû óñí¸òå ñ÷àñòëèâûì è óìèðîòâîð¸ííûì. È äàæå, åñëè ïîñëåäóþùèé ñîí âûäàñò Âàì ñâîé ñþæåò è ñîâåðøåííî äðóãèå îáðàçû, îí â ëþáîì ñëó÷àå íå áóäåò íåãàòèâíûì. Ïîñòîÿííûå òðåíèðîâêè íàñòðàèâàíèÿ ñåáÿ íà ïîçèòèâíûé ñîí ïîìîãóò Âàì íàâñåãäà èçáàâèòüñÿ îò äóðíûõ ñíîâèäåíèé, Âû áóäåòå âñåãäà õîðîøî âûñûïàòüñÿ è ñòàíåòå ãîðàçäî ëó÷øå ñåáÿ ÷óâñòâîâàòü äí¸ì. Ñî âðåìåíåì Âàøå ñîçíàíèå ñàìî íàó÷èòñÿ ïåðåêëþ÷àòüñÿ íà ïîçèòèâ, êîãäà âäðóã ïðèñíèòñÿ êîøìàð èëè ïðîñòî íåïðèÿòíûé ñîí.
Ñíîâèäåíèÿ ÷åëîâåêà ýòî íåèñ÷åðïàåìûé èñòî÷íèê èíôîðìàöèè, î÷åíü íóæíîé èíôîðìàöèè. Ñíû îáÿçàòåëüíî íóæíî ðàçãàäûâàòü, ÷òîáû çíàòü, ÷åãî îæèäàòü â áëèæàéøåì áóäóùåì, áûòü ãîòîâîì êî âñåìó, à âîçìîæíî äàæå è óñïåòü ïðåäîòâðàòèòü íå÷òî ïëîõîå. Íî âìåñòå ñ òåì, ñíû ýòî ñåðü¸çíûé ëàáèðèíò, áëóæäàòü â êîòîðîì ìîæíî äî áåñêîíå÷íîñòè, åñëè íå çíàòü, à òî÷íåå íå ÷óâñòâîâàòü âåðíîãî íàïðàâëåíèÿ. Èìåííî ïîýòîìó òîëêîâàíèåì ñíîâ äîëæåí çàíèìàòüñÿ òîëüêî ÷åëîâåê, îáëàäàþùèé ñïîñîáíîñòüþ ê ýòîìó. Íåïðàâèëüíîå òîëêîâàíèå ñíà ìîæåò ïðèâåñòè ê ñåðü¸çíûì ïîñëåäñòâèÿì â ðåàëüíîé æèçíè.
Источник
Нам постоянно посредством снов пытаются сообщить информацию о грядущих событиях, о том как действовать в той или иной ситуации, о наших близких.
Но почему-то этим наиболее ценным знаниям, я бы назвал сокровенным, мы практически не придаем никакого значения.
В лучшем случае мы расскажем сон за чашкой чая, а то просто отмахнемся от него.
А зря, ложась спать мы крутим в голове наши насущные проблемы и во сне нам с Того Света, с параллельных миров стараются помочь и подсказать ответы.
Еще помню из Библии к людям во сне являлись ангелы.
Например, в Евангелие от Матфея “Но когда он помыслил это, — се, Ангел Господень явился ему во сне и сказал: Иосиф, сын Давидов! не бойся принять Марию, жену твою, ибо родившееся в Ней есть от Духа Святаго;” МФ 1-20.
Да что в Библии, мне самому периодически снятся вещие сны. Один помню и сейчас, хотя это произошло десятки лет назад.
Все происходило в дни, когда собирались бомбить Югославию. Еще официально не было принято это решение, но где-то за 10 дней мне снится сон, как на город ночью падают бомбы и везде взрывы и пожары.
В эту ночь я проснулся в поту, думал, что это кошмар, но увы через 10 дней на Югославию ночью полетели бомбы.
Но не только мне снятся такие сны, я читаю комментарии на этом канале и люди рассказывают свои сны. Как четко и ясно они их помнят, что только подтверждает мои мысли.
Но многие скажут, что я не вижу снов или проснувшись не помню ничего из увиденного.
Ну во-первых, все люди видят сны, другое дело, что подсознание по какой-то причине блокирует вам их видение и запоминание.
Во-вторых, мы можем запоминать сны и процесс этот легко регулировать. Для этого необходимо сделать несколько простых действий:
Первое и самое важное – ваш мозг должен как можно больше отдохнуть. Мозг отдыхает до 1 часа ночи. Чем раньше вы ляжете спать, тем лучше отдохнет мозг.
Если вы постоянно недосыпаете или находитесь в стрессе, то ваш мозг заблокирует лишнюю нагрузку.
Второе – приготовление ко сну. Желательно как минимум за час до сна выключить телевизор, чтобы устранить информационный шум, почитать книгу, успокоиться. Проветрить комнату.
Третье – прием пищи не менее, чем за 2 часа до сна.
Ничего сверхъестественного, но очень эффективно.
Ни в коем случае не рекомендуется алкоголь или психотропные препараты. Но даже и в этом случае вы увидите сны, но страшные сны, ужасно страшные.
Исследователь сна в Медицинской школе Гарварда Роберт Стикголд говорит:
“Я советую людям выпить перед сном три больших стакана воды. Только не пива (алкоголь подавляет фазу быстрых снов), а именно воды. Тогда за ночь вы проснетесь три или четыре раза, и, скорее всего, каждый раз будете просыпаться в конце фазы БДГ, что естественно”.
“Есть и еще один совет: просто повторяйте про себя, когда погружаетесь в сон: я хочу наутро помнить то, что мне приснится”.
“Это на самом деле срабатывает, – смеется Стикголд. – Если вы будете так делать, то будете помнить больше снов”.
У меня раньше первые сны были как образы, потом я как бы со стороны смотрел за происходящим, прям как в кинотеатре.
А сейчас мне снятся сны, в которых я живу, разговариваю, чувствую, ощущаю, что позволяет мне сделать вывод, что фактически это уже не сны, а перемещение в другие реальности.
Для интерпретации первых “образных” снов хорошо подходят сонники, но при прогрессировании снов вы начинаете их интуитивно расшифровывать, а потом вам уже начинают показывать и подсказывать впрямую.
Нужно только встать, записать и соотнести с нашей реальностью.
Но, гроза всех снов это будильник, стоит ему прозвенеть мозг включается на всю катушку по насущным делам и все прощай сон.
Но если вы заведете привычку просыпаться за 10-20 минут до будильника и спокойно полежать, вспомнить и осмыслить свой сон, то вам не составит труда его запомнить, но все же лучше записать.
И вы будете удивлены результатами. Вы практически на все ваши вопросы получите ответы.
А вы помните свои сны? Я буду вам очень признателен, если вы поделитесь ими, особенно вещими снами.
Очень хочется услышать, у кого и как это происходило.
ПОДПИСАТЬСЯ НА КАНАЛ
Вам также будет интересно:
Мы каждую ночь испытываем маленькую смерть и даже не подозреваем этого
Новая система здоровья и долголетия! Как стать недосягаемым для болезней
Источник